Alles komt goed

Opnieuw geen loopgerelateerd blogbericht deze keer. Terwijl iedereen de corona-tijd leek aan te grijpen om wat meer te bewegen, was lopen (en elke andere sport) voor mij, wegens gezondheidsredenen, niet mogelijk de voorbije 2 maanden. Dat zal waarschijnlijk ook nog even zo blijven, jammer genoeg. 

Wat voelt het eng als je lichaam je in de steek laat en je niet meteen weet wat er aan de hand is.

Eind maart voelde ik me vermoeid, maar ik dacht ‘het is druk op het werk, ik slaap wat minder,…’, dus ik besteedde er verder niet veel aandacht aan. Bovendien had ik midden april een weekje verlof waarin ik zou kunnen uitrusten. Maar tijdens mijn verlof voelde ik me nog meer vermoeid dan ervoor, plots kreeg ik ook jeuk aan mijn handpalmen en voetzolen…. Het werd toch tijd voor een doktersbezoek, ik had misschien een allergie die alles kon verklaren. 

De resultaten van het bloedonderzoek waren zorgwekkend en wezen niet op een allergie. Opvallend was een erge stoornissen op mijn levertesten en een hoog ijzergehalte, een aanwijsbare oorzaak was er voorlopig niet. Ondertussen was de jeuk uitgebreid naar mijn hele lichaam, ik werd er ‘s nachts zelfs wakker van, gek werd ik er van. Enkel een koude douche leek even te helpen en vooraleer ik ook maar overweeg om een koude douche te nemen, moet ik echt wel wanhopig zijn. Het wit van mijn ogen begon geel te worden en later kreeg mijn huid ook een gele schijn (ik kon doorgaan als schoolvoorbeeld van een persoon met geelzucht), ik had geen eetlust meer, ik vermagerde, ik sliep het grootste gedeelte van de dag en had totaal geen energie om ook maar iets te doen. Ik begon mij zorgen te maken, misschien is schrik een beter woord.

Ik werd doorverwezen voor een echografie, voor een consultatie bij een gastro-enteroloog, en voor talrijke bloedonderzoeken (ondertussen staat de teller op 12 bloedafnames, mijn armen voelden met momenten aan als een speldenkussen, gelukkig heb ik ‘goede aders’). 

Enge woorden zoals gezwel, tumor en kanker vielen als mogelijke oorzaak… Wat heb ik me bang en alleen gevoeld. Tijdens corona-tijd moet je alleen het ziekenhuis binnen, onderzoeken onderga je in je eentje en een consultatie doe je ook alleen… Ik heb meer dan eens een zwaar en moeilijk moment gehad, waarin het huilen mij nader stond dan het lachen. Gelukkig was de gastro-enteroloog een lieve dokter die heel meelevend was en me probeerde gerust te stellen, maar toch…

Gaandeweg werden mogelijke oorzaken geschrapt. Alle virale vormen van hepatitis (weetje: je hebt 5 virale soorten hepatitis, hepatitis E is onlangs als vijfde soort ontdekt, ik wist niet dat het bestond) werden uitgesloten, wat later werd gelukkig duidelijk dat het ook geen tumor of kanker was, ook een auto-immuunziekte bleek het niet te zijn en een stapelingsziekte werd gelukkig ook als oorzaak geschrapt. 

Verder waren de resultaten van de bloedafnames bemoedigend, de leverwaarden in mijn bloed daalden, weliswaar traag, maar ze daalden wel, waardoor een ziekenhuisopname en een leverbiopsie niet nodig was. 

De oorzaak van de gestoorde leverwaarden was een zware medicamenteuze toxische leverontsteking. Ik heb mezelf onbewust vergiftigd door het nemen van voorgeschreven medicatie. Na 6 weken gaat gelukkig al heel wat beter, maar ik ben nog niet volledig genezen, mijn lever is nog steeds ontstoken. Het enige wat ik kon en kan doen is uitrusten, vette voeding vermijden en totaal geen medicatie en alcohol. Het enige positieve is dat ik al bijna 40 dagen geen alcohol heb gedronken, kinderchampagne is ook best lekker 🙂 . 

Ik hoop in juni terug te kunnen gaan werken, want ik begin me wat te vervelen (HET teken dat ik me beter voel 🙂 ). Ik mis mijn collega’s en de bewoners op mijn werk. 

Bedankt voor de vele berichtjes, het deed deugd!